போலி பத்திரிகையாளர்கள்

**போலி பத்திரிகையாளர்கள்: புதிய வரையறை - துதி பாடுதலும், ஜனநாயகத்தின் மீதான தாக்குதலும்!**

**செய்தியாளர்: சிறப்பு செய்தியாளர், (இடம்: சென்னை)**

**நாள்: அக்டோபர் 25, 2025**

"போலி பத்திரிகையாளர்" என்ற சொல்லைக் கேட்டவுடன், மிரட்டிப் பணம் பறிப்பதற்காக போலி அடையாள அட்டையை வைத்திருப்பவர்களோ அல்லது அங்கீகாரம் இல்லாத யூடியூப் சேனல்களை நடத்துபவர்களோ தான் நம் நினைவுக்கு வருவார்கள். ஆனால், இந்த வரையறை மிகவும் குறுகியது. இன்றைய சூழலில், உண்மையான ஆபத்து வேறு ஒரு வடிவத்தில் உருவெடுத்துள்ளது. "அரசையோ அல்லது அதிகாரத்தில் உள்ள குறிப்பிட்ட நபர்களையோ அவர்களின் தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டாமல், கேள்விகள் கேட்காமல், கண்மூடித்தனமாக துதி பாடுபவர்களும் போலி பத்திரிகையாளர்களே" என்ற ஒரு புதிய, ஆழமான வரையறை சமூகத்தில் விவாதிக்கப்படத் தொடங்கியுள்ளது. இதுவே ஜனநாயகத்தின் நான்காவது தூணான பத்திரிகைத்துறையை உள்ளிருந்து அரிக்கும் உண்மையான அபாயமாகும்.

**பத்திரிகையின் உண்மையான பணி என்ன?**

ஒரு உண்மையான பத்திரிகையாளரின் அடிப்படைக் கடமை, அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களைக் கேள்வி கேட்பது, அரசின் செயல்பாடுகளில் உள்ள குறைகளைச் சுட்டிக்காட்டுவது, மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மையை (transparency) உறுதி செய்வது. அவர்கள் "சமூகத்தின் காவலன்" (Watchdog) ஆகச் செயல்பட வேண்டும். மக்கள் சார்பாக, அவர்கள் குரலாக ஒலிக்க வேண்டும். ஒரு திட்டத்தால் ஏற்படும் பாதகங்கள், ஒரு சட்டத்தால் விளையும் அநீதிகள், அல்லது ஒரு அதிகாரியின் ஊழல் ஆகியவற்றை வெளிக்கொணர்வதே அவர்களின் தார்மீகப் பொறுப்பு.

**"துதி பாடும்" பத்திரிகையின் ஆபத்து**

ஆனால், இதற்கு நேர்மாறாக, சில பத்திரிகையாளர்கள் அல்லது ஊடக நிறுவனங்கள், தங்கள் அடிப்படைக் கடமையை மறந்து, ஆளும் வர்க்கத்தின் அல்லது அதிகார மையங்களின் ஊதுகுழலாக (mouthpiece) மட்டும் செயல்படும்போது, அவர்கள் "போலி பத்திரிகையாளர்" என்ற வரையறைக்குள் வருகின்றனர்.

1. **உண்மை மறைக்கப்படுதல்:** தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டாமல், துதி மட்டும் பாடும்போது, உண்மையான பிரச்சினைகள் மக்களின் கவனத்திற்கு வருவதில்லை. அரசின் தவறான கொள்கைகள், ஊழல், மற்றும் திறமையின்மை ஆகியவை புகழ்ச்சி என்ற போர்வையால் மூடப்படுகின்றன.

2. **பொறுப்புக்கூறல் (Accountability) இல்லாமை:** ஊடகங்கள் கேள்வி கேட்கத் தவறும்போது, அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களுக்குப் பொறுப்புக்கூறல் என்ற பயம் இல்லாமல் போகிறது. இது அவர்களை மேலும் மேலும் தவறுகளைச் செய்யத் தூண்டுகிறது. "நம்மைக் கேட்க ஆளில்லை" என்ற ஆணவம் பிறக்கிறது.

3. **மக்களின் நம்பிக்கை சிதைவு:** ஊடகங்கள் ஒருதலைப்பட்சமாக, ஆளுங்கட்சிக்கு ஆதரவாக மட்டுமே செய்திகளை வெளியிடும்போது, ஒட்டுமொத்த பத்திரிகைத் துறையின் மீதான நம்பகத்தன்மையை மக்கள் இழக்க நேரிடுகிறது. எது உண்மை, எது பிரச்சாரம் (propaganda) என்று தெரியாமல் மக்கள் குழப்பமடைகின்றனர்.

**ஏன் இந்த நிலை?**

பத்திரிகையாளர்கள் துதி பாடுபவர்களாக மாறப் பல காரணங்கள் உள்ளன:

* **பொருளாதார அழுத்தம்:** பல ஊடக நிறுவனங்கள் அரசு விளம்பரங்களைச் சார்ந்து இயங்குகின்றன. அரசை விமர்சித்தால், விளம்பரங்கள் நிறுத்தப்படலாம் என்ற அச்சம், அவர்களை மௌனமாக்குகிறது அல்லது துதி பாட வைக்கிறது.

* **அதிகார அணுக்கம் (Access):** அதிகார மையங்களுடன் நெருக்கமாக இருப்பதன் மூலம் கிடைக்கும் தனிப்பட்ட சலுகைகள், தகவல்கள், மற்றும் அணுக்கத்திற்காக (access) சிலர் தங்கள் நேர்மையை சமரசம் செய்து கொள்கின்றனர்.

* **அரசியல் சார்பு:** சில பத்திரிகையாளர்கள், தனிப்பட்ட அரசியல் சித்தாந்தங்களின் காரணமாக, தாங்கள் ஆதரிக்கும் கட்சியின் தவறுகளைக் கண்டும் காணாமல், எதிர் தரப்பினரை மட்டும் கடுமையாக விமர்சிக்கும் போக்கைக் கடைபிடிக்கின்றனர்.

* **அச்சுறுத்தல்:** உண்மையை எழுதும் பத்திரிகையாளர்கள் சந்திக்கும் சட்ட ரீதியான மற்றும் சட்டவிரோதமான அச்சுறுத்தல்கள், சிலரை பாதுகாப்பான "துதி பாடும்" பாதைக்குத் தள்ளுகிறது.

**உண்மையான பத்திரிகையாளர் யார்?**

ஒரு போலி அடையாள அட்டை வைத்திருப்பவரை விட, உண்மையான அடையாள அட்டையுடன், மக்கள் பணத்தில் இயங்கும் ஒரு ஊடகத்தில் அமர்ந்துகொண்டு, மக்களின் பிரச்சினைகளைப் பேசாமல், அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களின் புகழ்பாடும் பத்திரிகையாளரே சமூகத்திற்கு அதிக தீங்கு விளைவிப்பவர்.

ஜனநாயகம் ஆரோக்கியமாக இயங்க, விமர்சனங்கள் அவசியம். தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டுவது எதிர்ப்பல்ல; அது ஒரு திருத்திக் கொள்வதற்கான வாய்ப்பு. அந்த வாய்ப்பை வழங்கும் கடமை பத்திரிகையாளர்களுக்கு உள்ளது. அதிகாரத்தின் நாற்காலியில் யார் அமர்ந்திருந்தாலும், அவர்களின் செயல்பாடுகளைக் கண்காணித்து, துணிச்சலுடன் கேள்வி எழுப்புபவரே உண்மையான பத்திரிகையாளர். துதி பாடுபவர்கள், பத்திரிகையாளர் என்ற போர்வையில் இருக்கும் தரகர்களே அன்றி வேறில்லை.